در آب جو فتادم از اشعار محمد علی جدی
در آب جو فتادم چون برگ زرد پاییز این زردی رخ من دارد دلی غم انگیز
هر لحظه سمت و سویی با آب میروم من با رسته های اطراف من می شوم گلاویز
گاهی به پشت سنگی گاهی کنار چوبی می مانم اندکی من تا ره شود دل انگیز
من صبر پیشه دارم در راه گر بمانم اما به پشت من آب هی میزند که بر خیز
از پیچ و خم فراوان بگذشته ام در این ره بس دیده ام زمین و گلزار و کشت وجالیز
اما نمانده ام من چون مقصد م نبوده بازم روم ازاینجا چالاک و چست وهم تیز
یک روز لابه لای چندین علف رسیدم بی رحم بودن آن ها مانند قوم چنگیز
دادند پیچ و تابم تا گم کنم ره خود من پایدار ماندم از عشق مست و سر ریز
هر یک زما چو برگی اندر مسیر عمریم گاهی خزان گرفته گه شادو شوخ و گلریز
ما سر نوشت خود را هر لحظه می نگاریم گاهی کنار دریا گاهی به پشت یک میز
این لوح سنگی دل خالیست روز اول هرکس به یک طریقی نقشی زند دل انگیز
تا مقصد قیامت راهیست سخت و دشوار بهر یکی دراز و کوتاه بر سحر خیز
گر راهر و نباشی خسته شوی چو جدی کن کار خود مشخص هر چند کوچک و ریز
